Anderen zouden het nooit aan haar zien, maar bij de start van ons coachtraject worstelde Merel met wat zij verlammende onzekerheid noemde. Ze had een wetenschappelijke achtergrond en een interessante baan bij een adviesbureau, maar ergens kriebelde het. Ze wilde graag groeien, maar onzekerheid hield haar tegen om nieuwe kansen te pakken.

Van tevoren had ze niet kunnen vermoeden dat ze binnen een half jaar een uitdagende nieuwe baan zou hebben en sterker in haar schoenen zou staan. In dit interview deelt Merel*, hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen.

“Ik heb het vertrouwen gekregen te blijven doen wat ik belangrijk vind. In plaats van door de hoepels van anderen te springen”

Wat was voor jou de reden om met coaching aan de slag te gaan?

De aanleiding was voor mij het gevoel wat ik vaak kreeg als er op mijn werk spannende dingen aan me werden gevraagd. Meestal waren het hele leuke dingen die me verder konden brengen in mijn loopbaan. Maar ik had vaak de neiging om daar niet op in te gaan. Ik zei dan snel dat ik het te druk had. Op zich een goede reden, maar niet wat ik echt wilde. Het voelde eigenlijk alsof ik steeds aan het wegrennen was.

Het interessante is dat ik juist zelfverzekerd overkom, maar zo voelde ik me helemaal niet. Mijn collega’s waren zelfs echt verrast wanneer ik aangaf dat ik iets best een beetje spannend vond.

Boeiend dat het van buiten zo anders kan zijn dan wat je van binnen voelt.

Zeker! Dat extreme onzekere herkende ik ook van mijn moeder. Grappig, want ik herinner me dat ik dat als puber superirritant vond! Ik dacht; doe niet zo raar! Ik betrapte me erop dat ik precies hetzelfde deed. Toen realiseerde ik me dat ik hier iets mee moest doen, want ik zag bij mezelf wat ik bij haar zag en hoe het haar had dwarsgezeten. Dat wilde ik niet maar ik kwam er zelf niet uit. Dus ik had iemand nodig die met mij meekeek.

Daarnaast wilde je ook graag vervolgstappen in je loopbaan. Waar liep je tegenaan?

Ik vond eigenlijk dat ik op een punt op mijn werk was aangekomen, dat ik moest groeien. Mijn kinderen waren iets groter en ik dacht: dit is het moment om een volgende stap te zetten, maar ik had eigenlijk geen idee welke.

Ik had bewust gekozen om geen onderdeel meer te zijn van de wetenschappelijke staf van de universiteit en ben toen bij een adviesbureau terechtgekomen. Wat ik heel leuk vond.

Maar wat ik merkte was dat ik me niet meer ontwikkelde, al kreeg ik wel de mogelijkheid om een leidinggevende functie te bekleden. Maar dat ambieerde ik gewoon niet. En toen kwam bij mij de vraag: Wat wil ik dan wel?

En toen werd je gevraagd te solliciteren als universitair docent…

Toen die kans zich voordeed, dacht ik dat ik misschien voor die functie moest gaan, maar ik twijfelde ook. De grote focus op onderzoek en op individueel werken, dat past niet bij mij. Ik ben juist goed in het verbinden van wetenschappelijke inzichten aan de onderwijspraktijk. En ik houd van samenwerken. Ik wilde het ook niet alleen maar doen omdat het op mijn pad kwam, maar ik wilde echt zelf kiezen, mijn eigen route bepalen.

De gesprekken met jou over wat ik wel en niet leuk vond aan de functie, hebben me heel erg geholpen. Ik had me helemaal niet gerealiseerd dat ik die functie ook zou kunnen invullen op een manier die echt bij mij past. En dat ze daar misschien ook juist wel behoefte aan hadden. Wat daar ook bij hielp was dat er bij de universiteit steeds meer ruimte ontstaat om aan te geven waar je goed in bent, bijvoorbeeld met het project erkennen en waarderen.

Door de coaching heb ik ook meer inzicht gekregen in waar ik echt goed in ben. Dat is in mijn geval het verbinden van wetenschappelijke inzichten aan de onderwijspraktijk. En omdat ik dat hard kon maken heeft dat heel veel onzekerheid bij mij weggenomen. Daarover voelde ik me dus niet onzeker en dat was voor mij echt een eyeopener.

In de coaching zijn we ook aan de slag gegaan met onzekerheid. Wat heb je daarin bereikt?

Ik weet nu hoe ik moet omgaan met mijn wegren-gevoel. Als er op zo’n moment allerlei gedachten door mijn hoofd gaan, zijn dat meestal geen positieve gedachten.

Het feit dat ik het nu kan herkennen en mezelf tot de orde kan roepen, heeft me echt veel opgeleverd. Het betekent dat ik meer energie heb om dingen op te pakken en ja te zeggen tegen iets wat me leuk lijkt.

Ik ben heel blij dat ik me nu echt aan het ontwikkelen ben en het gevoel te hebben dat ik gewaardeerd word. Ik leer heel veel nieuwe dingen. Dat vind ik het leuk en het gaat me goed af en dat geeft veel vertrouwen.

Hoe heb je de manier van werken ervaren?

Wat ik echt heel prettig vond aan onze manier van samenwerken, is dat extreem flexibele. Als zich een lastige situatie voordeed, kon ik gewoon direct contact met je opnemen. Ik denk dat de coaching voor mij niet zo goed gewerkt had als we eens in vier weken een afspraak hadden gehad, omdat je dan niet meer in het moment zat. Daardoor voelde het echt als coaching en niet als een verhaal vertellen achteraf.

Daarnaast stelde je vooral heel veel vragen en gaf je alleen maar adviezen als ik daar expliciet om vroeg. Soms vond ik die vragen echt heel lastig, maar daardoor ging ik dieper graven. Dat was heel waardevol.

Zou je anderen ook aanraden om coaching te doen?

Absoluut. Als je het gevoel hebt dat je vastloopt, is coaching echt heel waardevol en helpt het je om stappen te zetten.

Tot slot: heb je nog een tip voor anderen die graag een stap willen zetten?

Als je bepaalde patronen bij jezelf herkent, dan is mijn tip om niet gewoon door te gaan. Maar op dat moment even stil te staan en afstand te nemen. Bij mij ging dat om dat wegren-gevoel, maar het kan ook gaan over onzekerheid of het kleiner maken van je eigen prestaties. Die patronen had ik aan het begin niet zelf herkend. Dus als je er zelf niet uitkomt, schakel dan hulp in die je bewust kan maken van je eigen patronen.

Ben je geïnspireerd door het verhaal van Merel? En wil je ook het vertrouwen hebben om te doen wat je echt belangrijk vindt? Neem dan gerust contact op voor een kennismaking, waarin we samen kijken of en hoe coaching jou verder kan helpen.

*Het interview heeft echt plaatsgevonden en Merel heeft de tekst ook geaccordeerd, maar we hebben haar naam en andere details geanonimiseerd omdat het een heel persoonlijk verhaal is.

Lees meer artikelen in Blog