“Ik ben opgeleid als onderzoeker en had gewoon wat guidance nodig om ook goed om te kunnen gaan met zaken waar ik niet voor heb geleerd.”
Aan het woord is Anne van Doorn, projectleider en onderzoekscoördinator biodiversiteit in de landbouw aan de Universiteit van Wageningen. Anne houdt zich bezig met een onderwerp dat er écht toe doet, het verduurzamen van landbouw. De klimaatproblematiek houdt mij ook bezig, en ik vind het altijd gaaf om te werken met mensen die vanuit hun idealen de wereld een beetje mooier maken.
Samen met Anne ben ik de afgelopen maanden aan de slag gegaan met onderwerpen als leiderschapsstijl, conflicthantering en delegeren. “Er kwam zoveel op mijn bord te liggen – en ook zoveel verschillende dingen – dat ik het gevoel kreeg dat ik een beetje ondergesneeuwd raakte,” vertelt Anne.
Anne is onderzoeker pur sang, maar in een onderzoeksorganisatie krijg je ook te maken met allerlei procesmatige zaken. Anne: “Daar heb ik nooit voor geleerd, maar die zaken zijn natuurlijk ook belangrijk. Dus ik kwam op een punt dat ik gewoon wat ‘guidance’ nodig had.”
Een onderzoeksorganisatie verkoopt geen koelkasten
Toen ik Linda vertelde waar ik tegenaan liep, kwam ik eigenlijk niet veel verder dan een algemeen gevoel van ‘ik weet niet zo goed wat ik daar allemaal mee moet’. Ik vond het knap hoe Linda er in no time uitfilterde waar mijn leerbehoefte lag. Ik vond het ook heel prettig dat Linda geen standaard programma ‘afdraaide’.”
Het scheelt dat ik weet hoe onderzoeksorganisaties werken. Anne: “Absoluut! Dat was een verademing. Ik heb ook weleens trainingen gevolgd bij mensen die onze organisatie vergeleken met bedrijven die koelkasten verkochten. Koelkasten…”
Het traject draaide enerzijds om vaardigheden en inzichten, en daarnaast hebben we ook wat modellen bekeken. “Ik ben dol op dat soort schema’s,” bekent Anne. “Dat helpt mij om situaties te begrijpen. Maar door alleen maar cognitief en rationeel daarmee bezig te zijn, doorbreek je je oude patronen niet. Het was dus heel verrijkend om gesprekken na te spelen met Linda en te merken waar ik ‘in de kramp’ schiet en in zo’n patroon verval. En om te oefenen hoe ik andere strategieën kan toepassen. Dus om bijvoorbeeld tóch die ongemakkelijke stilte te laten vallen in plaats van door te praten en te zorgen dat het zo snel mogelijk weer ‘gezellig’ wordt.”
Laat een stilte vallen zodat anderen de eerste stap zetten
“Vorige week hadden we een meeting met de trekkers van een project dat ik leid,” vertelt Anne. “De ene trekker wilde sneller, de andere langzamer. Op een gegeven moment werd de sfeer wat grimmig en daar heb je als projectleider dan mee te dealen. Eerder zou ik daar de zenuwen van hebben gekregen.”
“Dit keer voelde ik me er heel rustig bij. Ik dacht: oké, ze zijn het niet eens, ze raken geïrriteerd, maar laat het maar gebeuren. Blijkbaar is het nodig dat het nu even schuurt. Ik kon er met wat meer afstand naar kijken.”
“Tot nu toe was ik steeds degene die de eerste stap zette, op zoek naar een oplossing. Maar daarmee was ik ook bijna altijd degene die water bij de wijn deed. Door een stilte te laten vallen, krijgen anderen eerder de behoefte om iets te zeggen en zo een stapje naar voren te doen en toenadering te zoeken.”
“Die stevigheid – of misschien is het eerder een soort ontspanning – had ik zonder dit traject niet gehad,” besluit Anne. “Dat was echt tof om te merken.”
Als er één ding is wat Anne mag meegeven? “Zorg dat je iemand vindt die net als Linda de diepte in duikt en niet stopt op het niveau van cognitie en je echt kan helpen om ook op gevoelsniveau iets te veranderen in je manier van communiceren.”
Voel je je geïnspireerd door het verhaal van Anne? Stuur me een berichtje. Dan leggen we onze agenda’s naast elkaar en prikken we een momentje om te kijken wat jouw leerbehoefte is en of ik je daarbij kan helpen.